1988-ից սկսած Հայաստանում բողոքի ակցիաներն ուղեկցվում էին «ամո՛թ, ամո՛թ» վանկարկումներով, սակայն չէին հնչում` «պատժե՛լ, պատժե՛լ»:
Սոցիոլոգիայի մեջ կա մի տեսություն, ըստ որի հասարակությունները երկու տեսակի են լինում` «Ամոթի հասարակություն» եւ «Մեղքի հասարակություն»: Արեւելյան ժողովուրդները հիմնականում Ամոթի հասարակություններ են, որտեղ առաջնայինը ոչ թե օրենքներն են ու այդ օրենքների առջեւ անհատական պատասխանատվության ինստիտուտը` ինչպես արեւմտյան Մեղքի հասարակություններում, այլ ամոթը համայնքի առջեւ: Այդ հասարակություններում ամենամեծ պատիժը ամոթի ենթակա որեւէ արարքի համար համայնքի կողմից արհամարհված լինելն է: Ամոթի ենթակա են ոչ միայն համապատասխան արարքները, այլեւ ընդունված օրինակելի արարքներ չկատարելը:
Ամոթի ինտիտուտի «օրենսդիրը», բնականաբար, եկեղեցին է: Նա է սահմանում ամոթի ենթակա արարքների ցանկը եւ դրանց հիման վրա զբաղվում համայնքապահպանությամբ (կարդալ` ազգապահպանությամբ): Պատահական չէ, որ Ջրօրհնեքի արարողության ժամանակ Պաշտպանության նախարարի՝ Խաչքավորի դերակատարությանը հաջորդեց զինվորի համար դրամահավաքի կոչը: Դա, իրոք, Խաչքավորին արժանի պահվածք է: Ամոթ է, որ վիրավոր զինվորն անհրաժեշտ գումարով չապահովվի: Պատահական չէ նաեւ, որ դա արվում էր հրապարակավ, եւ առաջին օրինակը ցուցադրեցին Պնախարարն ու իր «ընկերները»: Ամոթի հասարակություններում ընկերներ չունենալը նույնպես ամոթ է, որոնք նեղ պահին պետք է քո կոչին միանան ու ցույց տան, որ դու ամոթ-աբուռով, հարգված տղա ես: Ոմանք նույնպես բացեիբաց սկսեցին միանալ նախաձեռնությանը՝ օգտագործելով ժամանակակից ամենահրապարակային տեխնոլոգիան` Ֆեյսբուքը: Մեղքի հասարակություններում ընկերական շրջապատը, հավատքը անձնական տիրույթին պատկանող հասկացություններ են ու աշխատանքային պարտականությունների հետ որեւէ առնչություն չունեն:
