Դպրոցում Հայ եկեղեցու պատմություն դասավանդել-չդասավանդելու շուրջ իրարամերժ արծարծումներից հոգեհարազատ խոսք էր «Հայ առաքելական եկեղեցին պետք է բարենորոգվի» մտորումը:
Ավելի վաղ ինքս էի տարակուսել՝ հո Ներսես Մեծի ժամանակը չէ՞: Կամ՝ Լուսավորչի, երբ քրիստոնեությունը չէր քարոզվում, պարտադրվում էր: Երբ աշխարհիկ իշխանությունը ենթարկվում էր հոոգեւորին, եւ երկրի անառարկելի հեղինակությունը կաթողիկոսն էր: Երիտասարդ հրապարակախոսը, գուցե, այնքան էլ անաչառ չէ, երբ եկեղեցուն կշտամբում է համաեվրոպական ռեֆորմացիայից մեկուսի մնալու համար: 16-17-րդ դարերում Հայաստանը գրեթե միայն անվանական տարածք էր, եկեղեցին ազգային գոյության մտահոգություն ուներ:
