hetq.am  (27.11.2017)

9-րդ դարում, երբ Կիևյան Ռուսիայի իշխանները վիկինգներին հրավիրեցին իրենց երկրում իշխելու համար, հիմնավորումն այսպիսին էր․ «Մեր երկիրը մեծ է և բարեբեր, սակայն կարգը բացակայում է»։ Պետությունն իշխանության հայեցակարգն է, իսկ իշխանության իմաստը կարգուկանոն հաստատելն է և եթե դա չի ստացվում, ապա կա´մ դրսից ուժ պետք է հրավիրել, կա´մ այդ ուժն ինքն է գալիս, առանց հրավերի։ Հետագայում Ռուսաստանը Բյուզանդիայից փոխառեց ուղղափառ քրիստոնեության վրա հիմնված իշխանության հայեցակարգը, որը հետագայում ստացավ «ուղղափառություն, ինքնակալություն, ժողովրդականություն» կարգախոսի տեսքը։ Իշխանության այս հայեցակարգը համահունչ էր իշխանության արևմտյան տեսություններին, որի հիմքը հետևյալ բանաձևն էր․ իշխանությունն Աստծուց է։ Մինչև 18-րդ դարն իշխանության հայեցակարգերը հիմնված էին քրիստոնեական աստվածաբանական մեկնաբանությունների վրա, որոնք ձևակերպում էին տարբեր աշխարհայաքներ ու իրավական մոտեցումներ։

Ամբողջական տեքստ